Woestijn en 4 WD Jeep avontuur

Na een aantal indrukwekkende, prachtige dagen in de woestijn en op de zoutvlakte hier weer een teken van leven van ons.

Dag 11: van Arica naar San Pedro de Atacama (nachtbus).
Om half 11 vertrok de nachtbus naar San Pedro de Atacama. Onderweg een fruitcontrole….nou ja…wakker worden, koffers en handbagage uit de bus, alles door de scanner en weer terug in de bus..en dan ben je gewoon in Chili, in hetzelfde land aan het reizen. Na nog een tussenstop die gelukkig maar 20 minuutjes duurde, aankomst in San Pedro de Atacama, een stoffig woestijndorpje gebouwd rond een oase en dat geheel bestaat van het toerisme dankzij de nabijheid van enkele bijzondere natuurlijke attracties waaronder de Atacama-zoutvlakte, de maan- en de dodenvallei en de Licancabur vulkaan. De kamers in het hotel waren nog niet gereed, dus koffers gedropt en met z’n allen de hoofdstraat verkennen en lunchen in een van de vele restaurantjes. Verder lekker geluierd in de tuin van het hotel. ’s-Avonds met een aantal een sterrenwacht bezocht. Viel een beetje tegen maar een foto van Saturnus met zijn ringen en vele foto’s van de maan gescoord. Om kwart voor een (erg laat voor ons op deze reis) weer terug in het hotel.

Dag 12: San Pedro de Atacama (excursie naar de Maanvallei).
Lekker uitgeslapen en op ons dooie akkertje ontbeten. Nog wat inkopen gedaan (o.a. 12 liter water voor de komende 3 dagen) in het dorpje en even uitgerust op een bankje op het centrale plein waar de bomen zorgen voor een verkoelende schaduw. Om half 4 zijn we opgehaald voor de excursie naar de maanvallei. Op 10 km afstand vanaf San Pedro de Atacama ligt de Maanvallei "Valle de la luna". Deze vallei maakt deel uit van Los Flamencos Nationale Reserve. De vallei doet zijn naam eer aan en geeft je voor even het gevoel op een maanlandschap rond te dwalen, vanwege de geologisch gevormde rotsen en de schitterende kleur van de vallei. Of het waar is weten we niet want op de maan zijn wij nog niet geweest, maar de vallei is prachtig en kent is een mooi en bizar landschap. Wij zijn gestopt bij de drie Maria’s, de eenzame monnik, centrale kater van de maan (na een wandeling naar boven kreeg je een goed zicht op de centrale kater). We hebben ook nog een zoutgrot bezocht. Dit was wel een beetje klimmen en klauteren maar mooi om te doen.
Ook de zonsondergang vanaf een berg net buiten San Pedro de Atacama was prachtig. De vulkaan Licancabur (5920 meter hoog) veranderde steeds van kleur. Erg mooi.
Morgen begint onze 3 daagse Uyuni tour met de jeeps.

Dag 13, 14 en 15: San Pedro de Atacama naar Salar de Uyuni (Bolivia).
De busrit naar de grens met Bolivia duurde 1 uurtje. We zijn om de vulkaan Licancabur heen gereden. Aan de achterzijde is de grens met Chili en Bolivia. Het uitreizen uit Chili en het inreizen in Bolivia verliep voorspoedig. Bij de Boliviaanse grens stonden de 4 WD-jeeps al klaar. Onze gids Laura zorgde ervoor dat we de benodigde inreisstempel in ons paspoort kregen. Nadat de koffers ingeladen waren, kon het avontuur van 3 dagen starten. We rijden in convooi in 4 jeeps. Ook is er een eigen kokkin mee (Maria). Zij zal de komende 3 dagen voor het eten zorgen.
Op de 1ste dag hebben we het Eduardo Avaroa Nationaal Park bezocht. Dit park is een van de meest bezochte beschermde natuurgebieden van Bolivia. Het nationaal park ligt tussen de 4200 en 5400 meter hoog en bevat vele tientallen bergen. Met het adembenemende Andes gebergte, de rotsformaties, droge woestijnen en prachtige warmwaterbronnen is dit een van de mooiste plekken in Bolivia.
Het park herbergt verder schitterende meren: een daarvan is Laguna Colorada. Vroeger was het een zoutvlakte, maar de rode algen en andere micro-organismen zorgen er voor dat het water een oranje tint kreeg. Deze gekleurde lagune heeft een oppervlakte van ca. 60 vierkante km en ligt op 4278 meter hoogte. Het hele meer is niet dieper dan ca. 80 cm. Tussen de bergen en rotsen is Laguna Colorada een van de meest ongerepte natuurgebieden. Het meer steekt scherp af tegen de witte borax-eilandjes. In dit meer kun je de 3 soorten flamingo’s die op de hoogvlaktes leven zien: de Andes flamingo, de Chileense flamingo en de James flamingo. Deze laatste is geheel roze van kleur.
Een ander bijzonder meer is het smaragd groene Laguna Verde, die zich aan de voet van de vulkaan Licancabur bevindt. Het meer ligt op 4300 meter hoogte. De ongelooflijke groene kleur komt van de hoge concentratie van lood, zwavel, arsenicum en calcium in het water.
Sol de Manana is een geiserbassin op 4850 meter hoogte, met bubbelende modderpoelen, stoom die uit de grond komt en het ruikt er naar zwavel. Die geur komt door de fumaroles, stoom die uit spleten in de aarde komt.
Midden in dit natuurpark (woestijn) ligt een gebied met vreemde rotsen, uitstulpingen in het landschap. Het zou een schilderij kunnen zijn van de beroemde Spaanse schilder Salvador Dali. Officieel heet deze vallei Vallei de Pampa de Siloli, maar in de volksmond staat het bekend als de vallei van Dali.
Het was een prachtige, overweldigende rit door het natuurpark.
Overnachting in het dorpje Villa Mar: we waren voorbereid op slaapzalen, maar we kregen een twee persoonskamer: wel heel basic maar we hadden wel elektriciteit zodat we de accu van het fototoestel gelukkig konden opladen. Maria had een heerlijke soep en spaghetti maaltijd gemaakt.

Op de tweede dag (dag 14) van onze tour zijn we over een toendra-achtige vlakte gereden. Lama’s en Vicuna’s zie je onderweg in overvloed. We zijn gestopt bij de “Valle de Rocas”, een rotsvallei met grillige rotsen in allerlei vreemde vormen. Laat je fantasie maar werken en je kunt er zo maar van alles in zien. Bij de dromedaris een groepsfoto gemaakt. Verder naar Laguna Negra. De weg naar dit meer vergde veel van onze chauffeurs. Het laatste stuk was echt laveren tussen de rotsen over een smal pad. Hier een wandeling gemaakt over de “wedlands” waar vele lama’s rondliepen naar het meer dat schitterend gelegen is tussen de rotsen. In het laguna negra groeit hetzelfde riet dat ook op het Titicaca meer wordt gebruikt om de drijvende rieteilanden en boten van te maken. Nog enkele viscachas gezien. Een viscacha is een soort reuzekonijn met lange staart. In de tussentijd dat wij wandelden had onze kokkin weer een heerlijke lunch klaargemaakt.
Na de lunch doorgereden naar onze tweede overnachtingsplaats in San Juan aan de rand van Salar de Uyuni, een van de meest onwerkelijke natuurverschijnsels in Bolivia. Met een oppervlakte van 12.000 vierkante kilometer is het de grootste zoutvlakte ter wereld. Geheel in stijl hebben we overnacht in een zouthotel. Dit hotel is volledig opgebouwd uit grote blokken zout, zelfs met meubilair. Met bijbetaling van 20 euro hadden we zelfs een kamer met eigen badkamer ter beschikking. Wat een luxe…als je alleen maar slaapzalen had verwacht.

De laatste dag (dag 15) van onze driedaagse tour: de zoutvlakte. De spierwitte zoutvlakte is zo groot als een derde van Nederland en ligt op ca. 3650 meter boven de zeespiegel. Er zit nog altijd water onder de zoutvlakte, dit water kan 2 tot 20 meter diep zijn. Dit is te zien in de wakken in het zout. Op het moment dat je met de auto op de zoutvlakte rijdt, voelt het alsof je op het ijs bent. Er wordt geschat dat hier meer dan 10 miljard ton zout ligt. Er wordt jaarlijks ca. 25000 ton weggehaald.
We zijn gestopt bij het vulkanisch eiland Inca Wasi, dat “ huis van de Inca” betekent en waarop zich tien meter hoge cactussen bevinden. Het frame van de cactus wordt wel gebruikt om huizen mee te bouwen of meubels te maken. Dit eiland ligt midden in het hart van de zoutvlakte. Vanaf de top van het eiland (62 meter klimmen) ontvouwt zich een schitterend panoramisch uitzicht. Het lijkt wel of de zoutvlakte een grote ijspiste is.
Na deze klimpartij werden we verrast op een mooi aangeklede lunch op de zoutvlakte. Onderweg nog een aantal ”truc” foto’s gemaakt.
Ook hebben we nog een stop gemaakt bij het allereerste zouthotel op de zoutvlakte zelf. Dit is niet meer als hotel in gebruik. Dit hotel is nu alleen nog als museum in gebruik en wordt niet gebruikt om in te slapen. Dan rijden we verder naar onze laatste stop voor het eind van de tour: de 'cemeterio del trenes' het treinenkerkhof. Hier zijn een aantal decennia geleden de treinen gedumpt die overbodig geworden waren met het stoppen van de export van mineralen naar Chili. Het ziet er niet uit, al die oude verroeste locomotieven, maar het levert wel mooie plaatjes op.
Overnachting in Uyuni en het einde van deze prachtige 3 daagse Uyuni 4WD jeepsafari en niet onbelangrijk, weer terug in de bewoonde wereld.

Dag 16: van Uyuni naar Potosi.
Via een prachtig landschap met steeds grilliger en kleurrijker wordende bergen met als eindpunt Potosi gereden. Potosí is ontstaan door de ontdekking van zilvererts in de Cerro Rico, ook wel de Rijke Berg genoemd. Wat Potosí echter zo bijzonder maakt, is het feit dat deze stad op 4090 meter hoogte ligt. Dit maakt Potosí een van de hoogste steden ter wereld. Een beetje door het centrum gewandeld waar we nog werden verrast op een klein dansje in klederdracht.

Dit was het weer tot zover….We hebben nu een paar dagen op hoogte door de Andes gereden en geslapen. Wat ons opvalt is dat met name het slapen bij de hele groep problemen geeft.

We zullen proberen via het tablet van Martin ook foto’s te plaatsen. Jullie zien wel of dit lukt…

Hasta la proxima vez