Van Sucre naar Cuzco

Hola, daar zijn we weer, vandaag een rustdag dus weer even tijd om een update te maken.

Dag 19: van Sucre naar La Paz.
De vlucht naar La Paz duurde een uurtje. La Paz telt ca. één miljoen inwoners. La Paz ligt in een kloof, beneden een vlakte, op een hoogte van 3600 meter aan de rivier La Paz en aan de voet van de met sneeuw bedekte bergreus Illimani (6322 meter). Boven op de vlakte ligt de stad El Alto met de internationale luchthaven van La Paz, ook El Alto genaamd. El Alto is de snelst groeiende stad ter wereld. Een uurtje met de bus naar het hotel. La Paz ligt in een diep uitgesneden dal. Het is een levendige, bruisende stad met heel veel markten. Het is een totale chaos zowel op verkeersgebied als op andere gebieden. Binnen de stad La Paz bestaat sinds 2014 een netwerk van kabelbanen met de naam Mi Teleférico (oftewel: mijn kabelbaan). Op dit moment zijn er een 8 tal lijnen in gebruik en nog een aantal in aanbouw. Apart gezicht om in een stad zoveel kabelbanen te zien. ’s-Middags met onze reisleider een wandeling naar en door het oude centrum gemaakt. Het straatbeeld wordt bepaald door een mengeling van Europees geklede zakenlui en “cholitas”, de zo kenmerkende Boliviaanse vrouwen met hun fraai geborduurde plooirokken (zgn.”polleras”) en zwarte bolhoedjes die op straat hun waar aanprijzen. We hebben o.a. de heksenmarkt bezocht.
Mercado de Hechicería is de meest kleurrijke markt van La Paz met een verscheidenheid aan kruiden en bijzondere snuisterijen gericht op het beïnvloeden van de goede en de kwade geesten van de Aymaráwereld - vandaar de naam. Naast lama-embryo’s en allerlei medicinale kruiden worden hier ook allerlei geluksbrengers aangeboden. Het aantal duiven op Plaza Murillo overtreft het aantal van het San Marcus Plein in Venetie. Op het plein staat een standbeeld van president Gualberto Villarroel die in 1946 uit het presidentiële paleis werd gesleurd door rebellen en midden op het plein aan een lantaarnpaal werd opgehangen. Hetzelfde lot onderging Don Pedro Domingo Murillo in 1810 naar wie het plein is vernoemd. Aan het plein staan verschillende historische gebouwen waaronder de kathedraal en het presidentieel paleis. De omgekeerde klok (de wijzers draaien tegen de klok in) op het congresgebouw was apart om te zien. Calle Jaén is een van de mooiste koloniale straten van La Paz. In Calle Jaén bevinden zich verschillende musea.

Dag 20: vrije dag in La Paz.
We hebben ’s-morgens eerst de maanvallei bezocht. Deze vallei ligt slechts 10 km van het stadscentrum maar de taxi had zeker 1 uur nodig om ons naar deze vallei te brengen. We hebben hier een uurtje rondgewandeld terwijl de taxi op ons bleef wachten. Het lijkt een kwestie van tijd totdat het gebied geheel is volgebouwd. De taxi heeft ons daarna afgezet bij een van de kabelbanen. Het was weer eens wat anders om een stad “uit de lucht” te verkennen. Vanaf het “ centraal station” op ons gemak terug gewandeld langs de vele markten naar het hotel.

Dag 21: van La Paz naar Puno.
Weer terug naar Peru. Maar voordat we de grens overgaan eerst een verkenning van het ruïnecomplex Tiahuanaco. Hier woonden tot 20.000 inwoners die leefden van de akkerbouw. In het centrum van deze stad lag een belangrijke cultusplek die in de wijde omtrek bekend was als bedevaartsoord. De tempels stammen uit de periode tussen 700 en 1200 vC. Na omvangrijke opgravingen is geprobeerd de plek naar het origineel te restaureren. Hoewel de resten bepaalde geheimen hebben ontsluierd, blijven er nog altijd veel vragen onopgelost (wat hebben we toch goed opgelet toen de gids dit allemaal vertelde…haha). De belangrijkste luidt: waarom werd de stad verlaten, wat leidde tot de ondergang van deze ooit bloeiende cultuur. De grensovergang ging vrij soepel. De rit naar Puno langs het Titicacameer gaf prachtige uitzichten op het Andesmeer.

Dag 22: Puno.
Vandaag stond een boottocht over het Titicacameer (Titi betekent poema) naar de Uroseilanden en Taquille eiland op het programma. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². De grens tussen Bolivia en Peru loopt door het meer. Het meer ligt op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180 meter, maximaal 280 meter. Om 7 uur stond het vervoermiddel naar de haven al te wachten (fietsen…hihi). Als eerste via de baai van Puno naar de drijvende Uroseilanden. De Uroseilanden zijn kunstmatige eilanden. Het volk van de Uros bouwde deze eilanden oorspronkelijk om de Inca's te ontvluchten. De Inca's domineerden op dat moment namelijk het vasteland. Vandaag leven er nog ongeveer 3000 nakomelingen van de Uros, hoewel slechts een honderdtal van hen nog steeds op de eilanden leven en deze onderhouden. De eilandjes zijn gemaakt van het riet dat in het Titicacameer groeit. De dichte wortels die de plant ontwikkelt zorgen ervoor dat de eilanden vastgroeien. Ze zijn verankerd met touwen die naar de bodem van het meer lopen. Het riet aan de onderkant van de eilandjes verrot nogal snel. Daarom wordt er regelmatig riet toegevoegd aan de bovenkant om te compenseren. De eilanden bestaan zo'n 30 jaar. Ook de huizen en de boten zijn gemaakt van dit riet en moeten steeds weer worden vernieuwd. We werden hartelijk ontvangen door de familie die op een van de eilandjes woont. Na enige uitleg mochten we ook de huizen bekijken. En ja hoor….we werden ook gekleed in hun stijl. Met de Mercedes Benz (mooie boot van riet) werden we naar een ander eiland gebracht. De dames van de familie zongen uit volle borst een lied om ons uit te zwaaien. Het bezoek aan een van deze drijvende eilandjes was heel interessant.
Toen verder met de boot naar het eiland Taquille (1 1/2uur varen). Al eeuwenlang leven de tweeduizend bewoners van dit fraaie eiland ver in het Titicacameer van de textielproductie. Verrassend genoeg zijn het vooral de mannen die de wol spinnen en de voor de omgeving karakteristieke lange mutsen (chullos) breien. De vrouwen weven hele mooie taillebanden. De beklimming om in het dorpje te komen was wel erg steil…pffff na vele rustmomentjes was ik uiteindelijk toch boven.
De lunch was klaargemaakt door een plaatselijke familie en smaakte heerlijk. Na de wandeling terug en bijna bij de boot werden we verrast op de eerste regen van deze vakantie. Gelukkig zaten we droog in de boot. De terugvaart naar Puno was iets onstuimiger dan de heenreis (het regende en onweerde de hele tijd).

Dag 23: van Puno naar Cuzco.
De busrit duurde ca. 8 uur maar verveelde niet. Na de 4300 meter hoge pas La Raya doemden aan weerszijden prachtige bergen op waarvan er enkele bedekt zijn met eeuwige sneeuw. We hebben ook nog een bezoek gebracht aan het pittoreske dorpje Andahuaylillas met een schitterende barokkerk. We konden het interieur niet bewonderen want er was een huwelijk aan de gang. Het was weer een lange reisdag (gelukkig met een aantal stops). Cuzco ligt op 3350 meter hoogte. Verder niet veel te melden deze dag.

Dag 24: Cuzco: excursie naar “de heilige vallei van de Inca’s”, een voorproefje van Machu Pichu.
De heilige vallei was voor de Inca’s een belangrijk gebied om zich te vestigen. Een combinatie van een aangenaam klimaat met vruchtbare vlaktes vormde een groot contrast op het hoge Andes-gebergte. De Inca’s bouwden op de bergflanken terrassen en irrigatiekanalen. Als eerste hebben we de Incavesting in Ollantaytambo bezocht. Na een adembenemende (letterlijk en figuurlijk) beklimming van de steile trappen kijk je boven aangekomen uit over de tegenovergelegen dalzijde van de steengroeve waar de reusachtige steenblokken vandaan komen. De Inca-arbeiders moesten de steenblokken eerst 6 km bergafwaarts rollen dan door de rivier trekken en aansluitend over hellingen weer de berg opslepen. De grote hoofdtempel is nooit voltooid. Overal liggen steenblokken verspreid, andere zijn tussen de steengroeve en het heiligdom achtergebleven.
Ook in Ollantaytambo hebben de Incabouwmeesters de grote blokken kunstzinnig door gaten en pinnen met elkaar verbonden en de muren zo aardbevingsbestendig gemaakt. Ollantaytambo werd ook als begraafplaats gebruikt. In de tempel op het bovenste terras zouden de harten van de gestorven vorsten begraven zijn. Door naar het dorpje Lamay waar langs de weg de gebakken cavia’s (cuy) op lange stokken te koop worden aangeboden. Gebakken cavia is een nationaal gerecht in Peru en komt alleen op feestdagen op tafel. Het is een lekkernij voor elke Peruaan. Enkele van de groep hebben het geproefd, reacties verschillend….
Verder naar Pisac voor de lunch/markt en de tweede Incaruïne. Op een smalle rotspunt op ca. 600 meter boven het dorp verheffen zich de resten van een ceremonieel Incacentrum, omgeven door landbouwterrassen. Ook tref je hier een van de grootste begraafplaatsen aan (een groot aantal gaten in de rotswand). Op deze hoogte werden zo’n tweeduizend graven waarin zich nog gedeeltelijk mummies bevonden ontdekt. Als laatste hebben we het ruïne complex van Sacsayhuaman bezocht. Van hieruit heb je ook een prachtig uitzicht op de stad Cuzco: een zee van roodbruine daken waaruit zich de kerktorens verheffen. Vlakbij spreidt de Cristo Blanco, een enorm wit Christusbeeld zijn armen beschermend over de stad uit. Hoewel voor het complex meestal de term vesting wordt gebruikt, ging het in de tijd van de Inca’s in de eerste plaats om een belangrijke religieuze cultusplek. Het grootste deel van het complex stamt uit halverwege de 15e eeuw.

Dag 25: vrije dag in Cuzco.
Vandaag een beetje gewandeld door het oude culturele centrum van Cuzco. Morgen vertrekken we naar Machu Pichu met een overnachting in Aguas Calientes. Vanuit Ollantaytambo gaan we voor een ca. 2 uur durende treinrit naar Aguas Calientes voor een overnachting. Woensdag gaan we dan al heel vroeg naar Machu Pichu. We laten ons verrassen….

Zo dat was het weer….probeer donderdag nog het verslag uit te breiden met ons bezoek aan Machu Pichu en dan zit deze reis er weer op….vrijdag vertrekken we van Cuzco via Lima en Madrid naar Amsterdam.