Vuurland en minicruise

Buen dia, de laatste update van onze reis:
Woensdag 30 maart:
Vandaag een georganiseerde ½ dagtour gedaan naar het Nationale Park Tierra del Fuego. De tour was leuk maar niet echt spannend. Van het park is ca. 1/3 gedeelte opengesteld om te bezoeken. Er rijdt ook een nostalgisch “oud” treintje. Was wel grappig om te zien hoeveel mensen een kaartje hiervoor kopen. We hebben samen met de gids een paar korte wandelingen gemaakt. In het park eindigt ook de PanAmHighway (van Buenos Aires naar het einde van de wereld ruim 3.000 km). Vergeet ik bijna: het kleine “laatste” postkantoor ter wereld lag mooi aan een meer en was best aardig en druk binnen….niet te geloven, iedereen wil hier een kaart versturen.
Terug in town hebben we ingecheckt voor onze minicruise en verder niets gedaan als wat rondgehangen in het stadje. De koffers stonden netjes in de cabine op de boot. Helaas kwamen we er toen achter dat mijn tablet verdwenen was. We hebben dit meteen gemeld bij de receptie met de vraag of zij een “rapport” op konden maken. We waren al door de douane dus er was ook geen gelegenheid meer om naar de politie te gaan en op zee kun je niets meer.
Voor we begonnen aan een heerlijk diner hebben we eerst kennis gemaakt met de kapitein en zijn bemanning en met het expeditieteam. We hebben meteen uitleg gekregen over het in- en uitstappen in de zodiacs waarmee we aan land gebracht worden: stap op het rubber, dan op de houten kist, dan meteen zitten op de rand en doorschuiven, ook al krijg je een natte kont. Om niemand achter te laten moet je voordat je van boord gaat, het nummer van je kamer (hangt aan het reddingsvest) in een houten kist hangen en als je terug bent weer meenemen. Zo weet het expeditieteam dat ook weer iedereen terug is aan boord. Het schip heeft een capaciteit voor 210 passagiers. We hadden nu 92 passagiers. Als het weer het toelaat en de leider van de expeditie geeft aan dat het veilig is om aan land te komen, gaan we morgenvroeg al om 06.45 uur naar Kaap Hoorn. Op de boot zelf hoef je geen reddingsvest te dragen maar zodra je op “expeditie” gaat moet het reddingsvest om.

Donderdag 31 maart:
Mauricio, de expeditieleider heeft het sein op groen gegeven: we mogen aan land. Rond half 8 stonden we op Kaap Hoorn, het zuidelijkste punt ter wereld. De zon is nog niet op en het waait flink. Ik voelde me vanmorgen niet zo lekker, dus toch maar een half pilletje tegen zeeziekte ingenomen. Het korte vaartochtje met de zodiac was erg leuk. We hebben nog gezocht naar een hamburgertent (Martin heeft steeds gezegd dat hij op het zuidelijkste puntje een hamburger wilde eten) maar deze was op Kaap Hoorn niet te vinden. Wel een aantal monumenten ter ere van kapiteinen en zeelieden die allemaal omgekomen zijn bij het vinden van een route van oost naar west (of andersom). Het monument ter ere van de zeelieden heeft een open gedeelte in het midden met de vorm van een albatros. Zeelieden geloven namelijk dat de ziel van iemand die op zee is omgekomen terugkomt in een albatros. Op Kaap Hoorn staat ook nog een heel klein kapelletje en een vuurtoren. De vuurtorenwachter moet hier 1 jaar blijven en mag dan weer terug naar de bewoonde wereld. O ja voordat je bij het monument bent moet je eerst ca. 150 treden op. Als je vanuit de zodiac kijkt was dit best grappig een rij mensen allemaal met een oranje reddingsvest die in een sliert de trappen oplopen. Het is best een hele tour om alle passagiers veilig aan land te krijgen. De zodiacs gaan iedere keer heen en weer totdat iedereen aan land is en uiteindelijk weer terug op de boot.
´s-Middags zijn we aan land gegaan op het eiland Navarino, Wulaia baai. O.a. hier woonden vroeger de Jahgan´s, de kano-mensen, want zij leefden alleen van zeedieren. Zowel bij hun hut als in de boot brandde altijd een vuurtje. Dit hadden ze ook wel nodig want de waren verder helemaal naakt en ingesmeerd met vet van zeerobben. De naam Vuurland (Tierra del Fuego) is bedacht door Ferdinand Magellaan de 1ste Europeaan die door deze wateren voer. Hij zag de vuren op de eilanden branden. Martin heeft een zwaardere hike gedaan, ik heb het lekker rustig gedaan en langs de kust gewandeld. Toen we terugkwamen van de wandeling hadden de obers van de boot warme chocolademelk en andere drankjes aan wal gebracht. Chocolademelk met of zonder whiskey of alleen whiskey....!!! Je begint nu wel te merken dat het weer omslaat en dat het kouder wordt. Onze windjacks, muts en handschoenen komen goed van pas.
´s-Avonds stond er weer een heerlijk diner klaar. “Onze” ober Patricio zorgt ervoor dat we niets tekort komen. Na het eten een slaapmutsje aan de bar ......we worden op onze wenken bediend.

Vrijdag 1 april:
Voor vandaag staat er 1 expeditie op het programma: bezoek aan de Aguila gletsjer in de Agostini fjord. Het is de hele dag grauw, mistig en regenachtig weer geweest. Op de stukjes open zee waren er tot 4 meter hoge golven. Jammer want het stuk dat we gevaren hebben was prachtig maar we hebben er nu weinig van gezien. Ook met de zodiacs was het niet zo leuk, iedereen kwam met een natte kont en broek aan land. Het water plenste regelmatig de zodiac in. De wandeling naar de gletsjer was goed te doen (helemaal vlak). Je staat er niet bij stil dat een gletsjer eigenlijk veel groter is omdat je meestal alleen maar het einde van de gletsjer ziet. De gletsjer is niet zo hoog als de Perito Moreno maar we zullen er niets van zeggen want we zijn nu in Chili. We krijgen ook een uitgebreide biologieles over het ontstaan van de bossen hier: hoe kan er nu bos staan waar in de ijstijd alleen een gletsjer was? Het is echt leeg en stil hier. Het is ook zo apart dat wij hier staan en dat het gebied straks weer verlaten is. Dat is ook het speciale van deze cruise, je vaart dagen door onbewoond gebied. Je bent niet bereikbaar, puur natuur, geen bebouwing en geen mensen (behalve wij natuurlijk....). Ondanks de regen en natte kleren een heel leuke expeditie.
Op de boot hebben de mensen allemaal 3 taken b.v. een lid van het expeditieteam gaat altijd mee op expeditie en zorgt voor de veiligheid, als 2de taak moeten ze de receptie bemensen als de boot vaart en als 3de taak moeten ze de presentaties en het entertainment verzorgen. Ze zijn 6 tot 7 maanden van huis en hebben 2 of 3 weken vakantie. De presentaties op de boot gaan allemaal over de expedities, wat je te wachten staat en wat je gaat zien.

Zaterdag 2 april:
Om kwart over zeven stonden we alweer gepakt en gezakt paraat om naar de pinguins te gaan. Het is helder weer maar het waait weer flink. Er zijn nog wel pinguins op het eiland maar de meesten zijn al naar het noorden vertrokken. Het zijn en blijven grappige beestjes. Het is ontzettend grappig om de pinguins in hun nestje te zien en hoe ze al waggelend naar de kust lopen, een stukje naar beneden moeten “glijden” om dan een duik in zee te kunnen nemen. Het deed me heel veel denken aan het verhaal van mijn moeder op vakantie in Australië: uren zitten wachten op het strand om uiteindelijk kleine pinguins uit het water te zien komen..... Jammer dat er al heel veel pinguins vertrokken zijn. Het lijkt me prachtig om hier te wandelen tussen tienduizenden pinguins. Er waren er nu maar tientallen maar we hebben pinguins gezien...!!
Na de expeditie nog lekker ontbeten op de boot, koffers gepakt en ja de terugreis naar huis gaat beginnen. Bij aankomst in de haven van Punt Arenas worden we naar het vliegveld gebracht voor de vlucht naar Santiago de Chili. Daar nog een overnachting en zondagmiddag de vlucht naar Parijs en door naar Amsterdam.
Van deze reisdagen zullen we weinig te vertellen hebben dus wat jullie nu lezen is de laatste update van onze 28 daagse reis naar Argentinië (Patagonië) en Chili.

Allemaal weer bedankt voor het lezen van het verslag van de laatste dagen van onze reis.

Groetjes vanaf het vliegveld in Santiago en tot de volgende reis..!!!