route 40 naar het zuiden

Hola daar zijn we dan weer.

Dinsdag 15 maart:
Vandaag begint het avontuur: route 40 naar het zuiden. In het uiterste zuidwesten ligt het meest spectaculaire berggebied van de Andes, ons volgende reisdoel. Er zijn maar weinig toeristen die met de auto naar het zuiden gaan, de meeste nemen het vliegtuig. Wij dus niet, wij gaan met de auto: wij hebben geen tijdgebrek en willen ook het monotone landschap, de Argentijnse woestijn, meemaken en zien. Route 40 is een begrip in Argentinië, vergelijk route 66 in de Verenigde Staten. Het is de langste weg in het land: van La Quiaca aan de Boliviaanse grens tot aan Rio Gallegos in het zuiden. De weg is over grote delen niet geasfalteerd maar daar wordt hard aan gewerkt (gelukkig……). Van Bariloche naar Esquel (ca. 300 km) is de route nog zeer afwisselend . Waren we na lange tijd eindelijk een vrachtwagen voorbij, worden we weer aangehouden door de politie….ha ha. En ja jullie raden het goed, we zaten weer achter de vrachtwagen. Verder over de route niet veel te melden.

Woensdag 16 maart:
Vandaag hebben we een lange etappe (ca. 540 km) te rijden: van Esquel naar Estancia Cueva de las Manos waar we 2 nachten zullen slapen. Verder naar het zuiden wordt het landschap droog, dor en schraal. Je rijdt langs onmetelijke vlaktes, de pampa’s, het rijk van de estancia’s (boerderijen) en de gauchos. Langs de route zorgen slechts schapen, guanacos (lama’s) en choiken (kleine struisvogels) voor een teken van leven. Je moet ook opletten voor overstekende gordeldieren. Verder waan je jezelf in niemandsland. Je komt maar enkele auto’s tegen. Bijna op het eind van de etappe stonden we stil op “the highway”: een blokkade/staking van enkele mensen…. ze zaten lekker te barbecueën en hielden het verkeer in beide richtingen tegen. Daar sta je dan…… we weten niet waarom maar het duurde een half uur voor we weer door mochten rijden. We zijn op de boerderij vandaag de enige gasten en hebben een privé-kok ter beschikking. Morgen gaan we met een georganiseerde tour een tocht maken naar de cueva de las manos: de grot van de handen. Dit is een bijzondere historische plek. De tekeningen, merendeels van handen en verder van dieren (guanacos) en abstracte mensenfiguren dateren van ruim 7000 v. Chr.

Donderdag 17 maart:
Vandaag hebben we kennis gemaakt met de beruchte Patagoniscbe wind. Ik heb, dacht ik, genoeg bij te zetten maar ik werd bijna omver geblazen. Maar goed dat we allebei de windjacks mee hadden genomen. In Nederland was allang code rood afgegeven. De tour naar de cueva de las manos begon met een autoritje van 1 uur over het terrein van de boerderij naar het begin van de wandeling. Eerst een half uurtje zigzaggend afdalend de canyon in en aan de andere kant al klimmend de canyon weer uit. De wandeling langs de “handen, dieren en andere tekeningen” was interessant en de gids sprak gelukkig goed Engels. De chauffeur kwam ons bij de cueva weer ophalen anders hadden we meer moeten afdalen en klimmen in de canyon om terug te komen. De prive-kok had weer een lekkere maaltijd voorbereid. De wind zorgt ervoor dat het behoorlijk afgekoeld is.

Vrijdag 18 maart:
Vandaag opnieuw een lange rit (350 km asfalt en 200 km gravel) voor de boeg. De 200 km gravel bleek gereduceerd naar ca. 100 km gravel…gelukkig want al dat gehobbel schiet niet echt op. De route was afwisselend soms een beetje eentonig. Morgen gaan we een dagje wandelen. We laten ons verrassen of we de wandeling die we willen doen helemaal halen of dat we halverwege om moeten draaien omdat het niet meer gaat.

De wifi-verbinding is erg langzaam dus we kunnen deze keer helaas geen foto’s plaatsen.

Groetjes en tot de volgende keer.